Op weg naar bodrum

Eigenlijk dacht ik ow dit gaat best prima zo en voelde me al helemaal sterk met afscheid nemen, maar toen kwam denise nog even met een laatste surprise een klein fotoboekje met eigenlijk mijn hele leven samengevat en de laatste paar bladzijdes tekstjes van familie en vrienden.
Het was allemaal zo lief daar moest ik dan wel een traantje om laten.

Na die hele emotionele beleving het vliegtuig in gegaan waar ik er achter kwam voor een jank baby te zitten. Ik denk een soort wraak voor hoe ik ooit was als baby. Verschrikkelijk wat een gekrijs, maar ja als je niet mag doen wat je wilt doen en verplicht op schoot moet zitten snap ik het ook wel weer.
En ook nog een verrotte plek in het midden van de rij van 3 bah.
Maar 1 lichtpuntje!! De vrouw die bij het raam zat kon er niet meer tegen en met een zucht vroeg ze de steward of er ergens anders nog een plekje vrij was...... en ja hoor die was er! Dus ik ben door geschoven en vanaf dat moment, nou oké nadat we opgestegen waren heb ik een heerlijke ruimtevolle vlucht gehad lekker met de beentjes gestrekt en mijn spullen op de helft van de lege stoel en bijna de hele vlucht kunnen slapen.

Nu ik dit schrijf zit ik op de luchthaven van Istanbul en normaal heb ik wel wat stress met deze overstap, maar met aaaalllll mijn ervaring was het nu echt een makkie ik herkende het en wist gelijk waar ik heen moest, handig hoor.

even vliegen naar bodrum ..........

Op de een of andere manier duurde het wachten op opstijgen zo lang echt vreemd. Aangekomen in Bodrum stond daar een mevrouw met een bordje te wachten op mij en alle andere Internationale vluchten ze stond bij een bus en normaal gesproken is dat precies de bus die ik moet hebben dus ik ging daar vanuit. En maar wachten op mijn koffer samen met nog een blond iemand, gelukkig kwam er al snel iemand van het vliegveld naar ons toe om te vertellen dat we bij de verkeerde band stonden te wachten hahah. dat betekend ook het verkeerde gebouw dus werden we naar het juiste gebouw gebracht en daar lagen onze koffers al klaar.

Soner kwam er al snel aan en toen zijn we eerst even naar ons huisje gegaan.
Wel klein maar echt leuk! En zoveel hebben we ook niet nodig.
Daarna even gezellig bij zijn nicht ontbeten en langs zijn tante geweest.

Aangezien we vanavond naar Ankara gaan heb ik de rest van de middag geslapen, want heb de rust wel even nodig voor het ritje van 12 of 13 uur. Het kon even niet anders qua Soner zijn werk.
Toen ik wakker werd was in ene het huis gevuld met bijna alles wat we nodig hebben. Ging dat altijd maar zo hahah.

Nu zit ik in de bus richting Ankara en best luxe hoor met stopcontact en Wifi, maar wel Turkse die af en toe weg valt.

Jullie horen weer van me...

Görüşürüz (tot ziens)